ongebonden schrijven-reactie op why I blog van Andrew Sullivan

Andrew Sullivan stelt in zijn essay “Why I blog” : Unlike any single piece of print journalism, its borders are extremely porous and its truth inherently transitory. Hij zegt dus dat in tegenstelling tot eender welke gedrukte vorm van media, alleen de blog een transparante en weinig gedefinieerde vorm van jorunalistiek is. Met andere woorden, alleen via een blog kan men volledig vrij zijn in wat men zegt.

 Hiermee ga ik volledig akkoord. Uiteraard is het wel zo dat bloggen een uiterst geschikt medium is voor opinievorming. Je recht om vrije meningsuiting kan volledig botgevierd worden en tevens is die mening volledig van jezelf, en niet gebonden aan eender welke, partij, religie of strekking.

 Dit zou je natuurlijk wel kunnen zeggen van opniestukken in kranten. Columns, voorwoorden, hoofdartikels bevatten allemaal een eigen mening.

 Toch moet men in dagbladen toch steeds oppassen met wat men zegt. Dagbladen zijn nog steeds van een bepaalde strekking en propageren, in steeds mindere maten, een politieke voorkeur. Toch zou je deze stelling teniet kunnen doen door te zeggen dat redacties tegenwoordig meer en meer zelfstandig worden, en niet meer gebonden aan een politieke strekking.

 Blogs zijn dus het medium bij uitstek om zich ongebonden te kunnen uiten, aangezien er geen connectie bestaat tussen de auteur van de blog en diens werkgever.

 Tot slot, om een blog volledig ongebonden te laten zijn, moet er wel aan één voorwaarde voldoen worden. De blogger moet alleen in zijn eigen naam spreken.

Wies Jaspers

Journalistieke praktijk ‘Radio Crap’ VHA

• Wat heb ik gedaan?

We maakten in een groepje van 3 een radio uitzending van 20 minuten. Ik was de presentator, ook was er een technieker en een nieuwslezer.

 

• Hoe heb ik het aangepakt?

Het was vooral belangrijk om een goed tijdschema te maken en vooraf teksten te schrijven. Ook moesten we op voorhand weten hoelang de liedjes zouden duren zodat de technieker op het gepaste moment kon switchen.

 

• Wat was er moeilijk, en hoe heb ik het opgelost?

Alleen al het feit dat je in een micro moet praten was vrij moeilijk, om de eenvoudige reden dat ik dit nog nooit had gedaan. Ook was de timing moeilijk, om op het juiste moment na een liedje te beginnen praten. Ook was het moeilijk om een evenwicht te vinden in langs de ene kant zuiver en verstaanbaar te praten, en langs de andere kant toch nog vlot.

 

• Wat vond ik er leuk, prettig aan?

Het was erg spannend en ik had net een live gevoel, omdat het ook werd opgenomen. Het gaf echt een kick. Ook het feit dat we zelf de liedjes en het nieuws konden kiezen was erg prettig.

WJ

Journalistieke praktijk ‘Flash’ VDO

• Wat heb ik gedaan?

We maakten in een groepje van 3 een tv nieuwsbericht van 30 seconden over the ten miles in Antwerpen.

• Hoe heb ik het aangepakt?

De opdracht was om een tv-nieuwsfeit te maken over een onderwerp dat relevant was voor studenten van Plantijn. We hebben eerst met zijn drieën gebrainstormd over welk onderwerp we konden nemen. Iemand van onze groep deed mee aan de ten miles dus onze keuze was snel gemaakt. Vervolgens legden we het nodige materiaal vast om daar beelden te gaan schieten. Vervolgens sloegen we aan het monteren om daarna een gepaste tekst te schrijven en in te spreken.

 

• Wat was er moeilijk, en hoe heb ik het opgelost?

Het was moeilijk om te filmen in een massa van mensen. Er liepen voortdurend mensen voor

In beeld wat slechte beelden opleverde. Ook was het moeilijk om beelden en tekst te laten overeenstemmen.

• Wat vond ik er leuk, prettig aan?

Het was er leuk om zelf een onderwerp te kiezen. Ook was het fantastisch om zelf met camera op stap te kunnen. Het monteren met behulp van een derdejaars achteraf was ook erg leerijk.

WJ

Journalistieke praktijk ‘Den Triangel’ FRA

• Wat heb ik gedaan?

Mijn opdracht was een derdejaarsstudent ondersteunen bij het maken van een reportage over Guido Joris, een journalist van Joods Actueel die zware kritiek had geuit t.o.v. een musical van Israëlisch/Palestijnse makelij.

• Hoe heb ik het aangepakt?

Mijn opdracht bestond eruit om zoveel mogelijk over deze polemiek op te zoeken. Mijn belangrijkste bron hiervoor was het internet. Eerst verzamelde ik zoveel mogelijk informatie over Guido Joris en ging ik zijn achtergrond na. Verder zocht ik het eigenlijke artikel op. Ook bezocht ik verschillende fora op het internet waar veel verschillende reacties op deze polemiek te vinden waren.

• Wat was er moeilijk, en hoe heb ik het opgelost?

Door omstandigheden was er maar weinig tijd voor deze opdracht. Daarom vond ik het spijtig        dat ik het interview met Guido Joris niet kon meemaken.

 

• Wat vond ik er leuk, prettig aan?

Het was erg boeiend om je te verdiepen in een bepaald onderwerp. Op voorhand had ik hier wel eens over gelezen, maar ik kende de ware toedracht toen niet. Als je het dan van nabij gaat studeren begrijp je het pas ten gronden.

WJ